Στο νότιο τείχος του κάστρου της Πάτρας είναι εντοιχισμένος κορμός αγάλματος και κεφάλι γενειοφόρου άνδρα των ρωμαϊκών χρόνων. Άλλοι είπαν ότι πρόκειται για τον Πατρέα, τον ιδρυτή της πόλης, άλλοι επί Τουρκοκρατίας «μεταμόρφωσαν» τον εικονιζόμενο (Δία ή ήρωα ενδεχομένως) σε γυναίκα. Η λαϊκή φαντασία είδε σ’ αυτό το παραμορφωμένο άγαλμα το στοιχειό της πόλης, την «Πατρινέλα», που πίστευαν ότι προστάτευε την πόλη από κάθε κακό.
Οι γυναίκες που κατοικούσαν κοντά στη Δεξαμενή φαντάζονταν ότι τα μεσάνυχτα κατέβαινε στην πόλη. Κατά τον Κορύλλο, «όντας θα έρθει κανένα κακό εις τον τόπο, ακούγεται και κλαίει τη νύχτα». Θεωρούσαν ότι δεν κάνει κανένα κακό και μάλιστα φυλάει την Πάτρα από τις επιδημίες. Σύμφωνα με τον Τριανταφύλλου, κατά τον 19ο αι. οι κάτοικοι της περιοχής του Παντοκράτορα πριν ξεκινήσουν για πετροπόλεμο με τους κατοίκους άλλης συνοικίας πήγαιναν και ορκίζονταν μπροστά της ότι θα νικήσουν τους αντιπάλους. Όταν πέθαινε κάποιος σημαντικός Πατρινός, η Πατρινέλα έβγαινε τη νύχτα σέρνοντας χοντρές αλυσίδες στους δρόμους της πόλης.
Για πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής το σπίτι της Πατρινέλας ήταν ο νοτιοανατολικός πύργος του κάστρου, όπως καταγράφει ο Λάμπρος Βρεττός στο βιβλίο του Το Κάστρο της Πάτρας (1993). Ποίημα του πατρινού λογοτέχνη Νότη Νησιώτη (Σπύρος Βούλγαρης) δημοσιευμένο στο περιοδικό Αχαϊκά το 1940 δίνει την εκδοχή μιας πανέμορφη κοπέλας που αρπάχτηκε και αλυσοδέθηκε στο κάστρο από βάρβαρους κατακτητές και έκτοτε το φάντασμά της κυκλοφορούσε τις νύχτες στην πόλη.
Όπως αναφέρει ο Νικόλαος Πολίτης στη Λαογραφία του (1904), σύμφωνα με τον Κορύλλο, νότια της πόλης ανάβλυζε σε κτήμα νερό, το οποίο - άγνωστο γιατί - ονομάστηκε «της Πατρινέλας» και οι άνθρωποι μετέβαιναν εκεί οποιαδήποτε ώρα άφοβα κι έπαιρναν νερό. Στα νεότερα χρόνια, θόρυβος σχετικά με εμφάνιση της Πατρινέλας έγινε το 1966.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου