Στιχουργημένη μαρτυρία αυτών των καταστάσεων είναι το τραγύδι του Βαμβακάρη " Ματσάκια πεντοχίλιαρα". Να τι λέει σχετικά ο ίδιος:
"Τότες εγώ εγνώριζα πολλούς μαυραγορίτες και πότε έβρισκα καμιά κουραμάνα ή κανα ψωμάκι ιταλικό, κανένα αυγό, καμιά ελιά, λίγο λάδι, κανένα κομμάτι κρέας από γάιδαρο ή από μουλάρι. Εν τω μεταξύ οι λαχανίδες ήταν στην ημερίσια διάταξη. Γι  αυτό επρήζονταν ο κόσμος και επέθαιναν. Πόσοι επέθαιναν που τους έχω ξεχάσει και πόσοι εσκοτώθηκαν τους οποίους άλλους θυμάμαι και άλλους έχω ξεχάσει! Εκονομούσα τόσα λεφτά, πάρα πολλά, αλλά δεν είχαν αξία. Εκατομμύρια, χιλιάδες και δισεκατομμύρια.Ματσάκια"

Ματσάκια πεντοχίλιαρα θες για να την περάσεις
κι όταν καλά καλά σκεφτείς βρε τα μυαλά θα χάσεις

Στην αγορά όταν θα πας βάστα πουγγί μεγάλο
κι αν είσαι ο δόλιος φουκαράς τράβα από δρόμο άλλο.

Το τραγούδι, όπως τραγουδιόταν την εποχή εκείνη είχε κι άλλες παραλλαγές:

Στο ράφτη μπαίνεις να ντυθείς, σου φεύγει το κεφάλι,
και θες εκατομμύρια να ράψεις το τσουβάλι.

Σου φεύγει το πατούμενο και πας να βάλεις σόλα
και ο τσαγκάρης σου ζητά να σου τα πάρει όλα.

Γίνεσαι κλέφτης και φονιάς, γίνεσ'απατεώνας,
γιατ' έτσι μας κατήντησε ο εικοστός αιώνας.

Κόλαση έγινε σωστή η σημερινή η πιάτσα,
όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, πρέπει  να τα 'χεις μάτσα.

Φυσικά, αυτοί οι αριθμοί ισχύανε για τα δεδομένα του 1943. γιατί αργότερα, το φθινόπωρο του '44, μια χρυσή  λίρα έφτανε την αξία πολλών τρισεκατομμυρίων δραχμών! Και τα χαρτονομίσματα δεν ήταν πια των πέντε χιλιάδων, αλλά των δέκα δισεκατομμυρίων δραχμών! "

 (Απόσπασμα από το βιβλίο του Νέαρχου Γεωργιάδη "Ρεμπέτικο και πολιτική", εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή",α' έκδοση 1991)